Όταν όλοι τρέχουν μακριά, εκείνοι πάνε κοντά!

Ποιος θα τρέξει όταν όλα καίγονται;

Ξέρεις ποιος θα φτάσει πρώτος στο τροχαίο;

Ξέρεις ποιος θα βρει τον δρόμο για την πυρκαγιά, όταν όλοι οι άλλοι τρέχουν αντίθετα;

Ποιος θα σε κουβαλήσει για να σε απεγκλωβίσει, ποιος θα βουτήξει στο χάος της πλημμύρας για να σώσει ένα παιδί, ένα ζώο;

Ξέρεις ποιος πρέπει να είναι πάντα σε επιφυλακή, σε μια διαρκή ετοιμότητα που δεν φαίνεται, δεν ακούγεται, δεν πληρώνεται;

Οι πυροσβέστες δεν είναι ήρωες της στιγμής. Είναι ήρωες της καθημερινότητας — ακόμα κι όταν τα φώτα της επικαιρότητας δεν είναι στραμμένα πάνω τους. Είναι εκείνοι που πέφτουν στο καθήκον, κυριολεκτικά. Που κάθε χρόνο θρηνούμε, αλλά γρήγορα ξεχνάμε.

Κι ανάμεσά τους, οι εποχικοί πυροσβέστες. Άνθρωποι με εκπαίδευση, εμπειρία, αυταπάρνηση — και όμως, χωρίς μονιμότητα. Άνθρωποι που κάθε χρόνο δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και μετά απολύονται. Που βλέπουν τα χρόνια να περνούν και μαζί τους να χάνεται η δυνατότητα επιστροφής, παρόλο που γνωρίζουν τα βουνά, τα ρέματα, τα μονοπάτια της φωτιάς καλύτερα απ’ τον καθένα. Εργαλεία κρίσιμα και αναντικατάστατα που η πολιτεία πετάει στον κάλαθο των αχρήστων.

Και τα νησιά μας; Τα νησιά που δεν έχουν την πολυτέλεια του χρόνου αναμονής; Εκεί, η πρώτη γραμμή είναι οι εθελοντές, οι εποχικοί, οι λίγοι αλλά αποφασισμένοι μόνιμοι. Όλοι όσοι και όλες όσες στηρίζουν μια τοπική κοινωνία με μόνο όπλο την αγάπη για τον τόπο και τον άνθρωπο.

Η Κεφαλονιά, η αρχόντισσα των Επτανήσων, ξέρει. Έχει βιώσει σοβαρές καταστροφές, έχω γνώση και εμπειρία. Και γι’ αυτό δεν μένει στα λόγια. Στηρίζει έμπρακτα εκείνους που θα τρέξουν πρώτοι. Γι’ αυτό το Σάββατο 29 Μαρτίου, στο LOCO, διοργανώνεται ένα πάρτι για την ενίσχυση της Εθελοντικής Ομάδας Δασοπυρόσβεσης–Εκτάκτων Αναγκών Ελειού–Πρόννων. Όχι απλώς για να περάσουμε καλά, αλλά για να μαζευτούν χρήματα, για να αγοραστούν είδη πρώτης ανάγκης. Για να γίνει το “ευχαριστώ” πράξη!

Αυτή είναι η κοινωνία που θέλουμε. Μια κοινωνία που δεν ξεχνά τους πραγματικούς υπερασπιστές της. Μια κοινωνία που τιμά το έργο τους, και το στηρίζει με κάθε ευκαιρία.

Γιατί η ερώτηση δεν είναι «ποιος θα τρέξει όταν όλα καίγονται».

Αλλά «θα είμαστε εκεί για εκείνον όταν επιστρέψει σπίτι του και θα τον στήρίξουμε για να ριχτεί ξανά στη μάχη για όλους μας και όλες μας»;

Αν ναι, τότε υπ΄άρχει ελπ΄ιδα!